เมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน ๒๕๕๔ ได้มีโอกาสไดัพบเพื่อนรักสมัยเรียนมัธยม คือ พันธุ์ทอง จันทร์สว่าง ได้นั่งคุยถึงชิวิตและความเป็นไป จนกว่าจะถึงวันนี้ เพื่อนก่ำได้เสนอแนะและชี้ชวนให้บันทึกเรื่องราวชีวิตที่ล้มลุกคลุกคลาน จนมาสร้างธุรกิจตั้งเนื้อตั้งตัวอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ ว่ามีความเป็นมาอย่างไร ผ่านพบอะไรมาบ้าง เพื่อให้เป็นบทเรียนหนึ่งของชิวิตสามัญชนคนหนึ่งที่มี รัก โลภ โกรธ หลง ดีใจ เสียใจ และมีวิถีความเป็นไปที่อาจจะไม่มีใครเหมือน และอาจจะเป็นตำราชีวิตอีกเล่มหนึ่งที่ผู้ผ่านมาพบอาจจะนำไปศึกษา เป็นประสบการณ์หนึ่งในชีวิต ซึ่งตำรานี้ผู้เขียนเขียนด้วยชีวิตของต้วเอง เรียกว่าไม่มีสแตนอิน ไม่มีสลิง เจ็บจริง ร้องไห้และหัวเราะจริง เหมือนโฆษณาในหนัง
อันที่จริงแล้วตัวผมเอง ก็มีความคิดนี้อยู่ก่อนแล้วในการที่จะบันทึกหนังชีวิตเรื่องยาวของตัวเองไว้ให้ลูกหลานได้อ่าน แต่ด้วยเหตุผลเรื่องเวลาและธุรกิจที่รัดตัวจึงไม่ได้ลงมือเสียที จนถึงวันนี้ได้รับการร้องขอ แกมบังคับเพราะเพื่อนมันย้ำแล้วย้ำอีก ประกอบกับชีวิตและเวลามีความลงตัวมากขึ้นกว่าที่เคยมีมา จึงจะขอเริ่มบันทึก "ลำนำชีวิต"ฉบับยาวนี้ไว้ให้ลูกๆหลานๆได้ศึกษาต่อไป เผื่อมีสิ่งดีบ้างจะได้ดูเป็นเยี่ยง แต่ไม่จำเป็นต้องเอาอย่าง เพราะปัจจัยและวิถีทางของชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น